Apart einde van de vakantie & een mooi begin...
Blijf op de hoogte en volg Inge
11 September 2012 | Costa Rica, Purral
Hola Amigos!
De vorige keer was ik gestopt bij het feit dat ik in Tamarindo, de pacifische kust, achter het feit kwam dat ik nog niet helemaal goed was uitgeziekt. Die dag erna in Tamarindo was het nog steeds een beetje dramatisch en heb ik het rustig aan gedaan.. Gelukkig heb ik op de laatste dag de surfplank kunnen pakken en ben ik de zee ingegaan! Ging wel lekker, maar daarna wel echt enorme pijn aan mijn benen van het schuren over de surfplank. In de avond zijn Fiona en ik nog naar een yoga les geweest, ik zeg nooit doen!! Pfoee ik heb het gevoel dat mijn spieren nog steeds herstellende zijn. We waren maar met 4 mensen in het klasje, maar de 2 anderen hadden het overduidelijk vaker gedaan. We moesten allemaal houdingen aannemen en steeds weer in een soort opdrukhouding, ik dacht dat yoga ontspannend was,maar dat viel zwaar tegen!
De volgende dag,5 september, zouden we weg gaan, maar dat liep niet geheel vlekkeloos. Misschien hebben jullie het wel gelezen op internet of gehoord, maar er is hier in Costa Rica een grote aardbeving geweest met ik geloof 7.6 op de schaal van richter en wij zaten aardig dicht bij het epicentrum, max. 80 kilometer ofzo.
Die morgen zouden we om 9 uur de bus pakken naar liberia,om onze weg vervolgens te vervolgen naar San Jose. Om kwart voor 9 stonden Fiona en ik nog lekker rustig af te wassen en was Joyce op onze kamer. Toen begon ineens de vloer te trillen en was er een rommelend geluid. Ik had eerst geen idee wat er gebeurde tot het steeds harder ging en we helemaal door elkaar werder geschud, toen dacht ik ja dit is een aarbeving. Op een gegeven moment begon het plafond,wat bestaat uit gipsplaten naar beneden te vallen, er vielen allemaal dingen op de grond en de lampen sprongen toen dacht ik echt: oh help, dit gebouw gaat instorten, ik moet zo snel mogelijk naar buiten. Dus keihard naar buiten gerend en toen we buiten waren begon de kracht al iets af te nemen. Ik denk dat het in het totaal maar 30 seconden was, maar het voelde veel langer. Iedereen buiten was helemaal onzet van wat we zojuist hadden meegemaakt en de oude schoonmaakster van het hostel was helemaal in tranen en in paniek, heel zielig. Wij waren ook helemaal aan het shaken, maar na 10 minuten moesten we alweer het hostel in om onze backpacks te pakken en de bus te nemen. Heel bizar! Je hebt toch het gevoel dat je iedereen daar met die ravage laat zitten en er zelf vandoor gaat... De bus kwam wonder boven wonder wel en zo zijn we in de avond toch nog aangekomen in San Jose!
In San Jose hebben we Robert(andere jongen die in Costa Rica zijn stage gaat lopen) van het vliegtuig gehaald en de vrijwilligers van de Escuela de futbol leren kennen. Deze jongens en man zullen ons de komende weken overal mee naar toe nemen! Hele aardige kerels. Die avond kwamen we aan bij de gastgezinnen. het is wel een rare gewaarwording,want je komt daar aan en dan zit iedereen daar en ze spreken natuurlijk geen woord engels.
Mijn gezin bestaat uit 2 ouders, van 60 en 61 geloof ik. zij hebben 3 dochters en 1 zoon. Waarvan de jongste dochter en zoon nog thuis wonen, maar die zijn ook al 28 en 34 ofzo. Ze hebben zelf al 2 redelijk grote kleinkinderen van rond de 12.
Het zijn hele lieve mensen en ze proberen mij veel te helpen met spaans spreken. Maar het is heel frustrerend dat je zelf niet zo goed spaans spreekt, dus in de gesprekken soms ben ik totaal de draad kwijt en dan moet het weer overnieuw. En ze praten in dit gezin eigenlijk de hele tijd, best vermoeiend dus.. Daarom ga ik ook af en toe graag naar de huizen van de anderen waar niemand thuis is of waar alleen maar een beetje wordt geouwehoerd, daarbij hoef ik niet zo veel na te denken en dat voelt veel ontspannender.
Wij zitten met de gastgezinnen in Purral, dat is een gemeente naast San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Het zijn simpele, maar moderne huizen en ze hebben zelf draadloos internet in bijna alle huizen.
De afgelopen dagen hebben we al veel activiteiten ondernomen. zo hebben we al twee spaanse lessen achter de rug, voetbal gekeken en zijn we naar een soort Centerparks geweest, compleet met sauna en zwembad, heerlijk! Grappig want die vrijwilligers van de voetbalschool, jongens van 20 en ouder kunnen gewoon niet zwemmen en niet drijven. Dus dat hebben we ze gelijk maar een beetje geleerd.
Ik hoop dat de komende 2 weken ook leuk gaan zijn en we de 25e met een goed gevoel naar Nicaragua kunnen vertrekken!
Besos Inge
P.s. Willen jullie als jullie het verslag hebben gelezen een reactie plaatsen onder het verslag, als jullie dat leuk vinden hoor. Maar ik vind het wel leuk om te kijken wie dit allemaal leest! :)
De vorige keer was ik gestopt bij het feit dat ik in Tamarindo, de pacifische kust, achter het feit kwam dat ik nog niet helemaal goed was uitgeziekt. Die dag erna in Tamarindo was het nog steeds een beetje dramatisch en heb ik het rustig aan gedaan.. Gelukkig heb ik op de laatste dag de surfplank kunnen pakken en ben ik de zee ingegaan! Ging wel lekker, maar daarna wel echt enorme pijn aan mijn benen van het schuren over de surfplank. In de avond zijn Fiona en ik nog naar een yoga les geweest, ik zeg nooit doen!! Pfoee ik heb het gevoel dat mijn spieren nog steeds herstellende zijn. We waren maar met 4 mensen in het klasje, maar de 2 anderen hadden het overduidelijk vaker gedaan. We moesten allemaal houdingen aannemen en steeds weer in een soort opdrukhouding, ik dacht dat yoga ontspannend was,maar dat viel zwaar tegen!
De volgende dag,5 september, zouden we weg gaan, maar dat liep niet geheel vlekkeloos. Misschien hebben jullie het wel gelezen op internet of gehoord, maar er is hier in Costa Rica een grote aardbeving geweest met ik geloof 7.6 op de schaal van richter en wij zaten aardig dicht bij het epicentrum, max. 80 kilometer ofzo.
Die morgen zouden we om 9 uur de bus pakken naar liberia,om onze weg vervolgens te vervolgen naar San Jose. Om kwart voor 9 stonden Fiona en ik nog lekker rustig af te wassen en was Joyce op onze kamer. Toen begon ineens de vloer te trillen en was er een rommelend geluid. Ik had eerst geen idee wat er gebeurde tot het steeds harder ging en we helemaal door elkaar werder geschud, toen dacht ik ja dit is een aarbeving. Op een gegeven moment begon het plafond,wat bestaat uit gipsplaten naar beneden te vallen, er vielen allemaal dingen op de grond en de lampen sprongen toen dacht ik echt: oh help, dit gebouw gaat instorten, ik moet zo snel mogelijk naar buiten. Dus keihard naar buiten gerend en toen we buiten waren begon de kracht al iets af te nemen. Ik denk dat het in het totaal maar 30 seconden was, maar het voelde veel langer. Iedereen buiten was helemaal onzet van wat we zojuist hadden meegemaakt en de oude schoonmaakster van het hostel was helemaal in tranen en in paniek, heel zielig. Wij waren ook helemaal aan het shaken, maar na 10 minuten moesten we alweer het hostel in om onze backpacks te pakken en de bus te nemen. Heel bizar! Je hebt toch het gevoel dat je iedereen daar met die ravage laat zitten en er zelf vandoor gaat... De bus kwam wonder boven wonder wel en zo zijn we in de avond toch nog aangekomen in San Jose!
In San Jose hebben we Robert(andere jongen die in Costa Rica zijn stage gaat lopen) van het vliegtuig gehaald en de vrijwilligers van de Escuela de futbol leren kennen. Deze jongens en man zullen ons de komende weken overal mee naar toe nemen! Hele aardige kerels. Die avond kwamen we aan bij de gastgezinnen. het is wel een rare gewaarwording,want je komt daar aan en dan zit iedereen daar en ze spreken natuurlijk geen woord engels.
Mijn gezin bestaat uit 2 ouders, van 60 en 61 geloof ik. zij hebben 3 dochters en 1 zoon. Waarvan de jongste dochter en zoon nog thuis wonen, maar die zijn ook al 28 en 34 ofzo. Ze hebben zelf al 2 redelijk grote kleinkinderen van rond de 12.
Het zijn hele lieve mensen en ze proberen mij veel te helpen met spaans spreken. Maar het is heel frustrerend dat je zelf niet zo goed spaans spreekt, dus in de gesprekken soms ben ik totaal de draad kwijt en dan moet het weer overnieuw. En ze praten in dit gezin eigenlijk de hele tijd, best vermoeiend dus.. Daarom ga ik ook af en toe graag naar de huizen van de anderen waar niemand thuis is of waar alleen maar een beetje wordt geouwehoerd, daarbij hoef ik niet zo veel na te denken en dat voelt veel ontspannender.
Wij zitten met de gastgezinnen in Purral, dat is een gemeente naast San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Het zijn simpele, maar moderne huizen en ze hebben zelf draadloos internet in bijna alle huizen.
De afgelopen dagen hebben we al veel activiteiten ondernomen. zo hebben we al twee spaanse lessen achter de rug, voetbal gekeken en zijn we naar een soort Centerparks geweest, compleet met sauna en zwembad, heerlijk! Grappig want die vrijwilligers van de voetbalschool, jongens van 20 en ouder kunnen gewoon niet zwemmen en niet drijven. Dus dat hebben we ze gelijk maar een beetje geleerd.
Ik hoop dat de komende 2 weken ook leuk gaan zijn en we de 25e met een goed gevoel naar Nicaragua kunnen vertrekken!
Besos Inge
P.s. Willen jullie als jullie het verslag hebben gelezen een reactie plaatsen onder het verslag, als jullie dat leuk vinden hoor. Maar ik vind het wel leuk om te kijken wie dit allemaal leest! :)
-
11 September 2012 - 15:54
Carola:
Zo las ik net je laatste verslag, zo krijg ik je nieuwste verslag ineens binnen!
Hoe zijn jullie bij dat gastgezin terecht gekomen? Wel leuk dat je nog even in Costa Rica blijft!
Al zin om aan de stage te beginnen? Veel plezier en succes!
xx -
11 September 2012 - 15:59
KRista:
Hee Ing, alias yogakoningin!!
Die oefening bij yoga heet De Zonnegroet en die moet je natuurlijk niet meteen keifanatiek mee gaan doen, maar beetje langzaam opbouwen.
Ik heb praktisch vraagje, kun jij eens doorgeven op welke tijdstippen in de avond na 16.00 uur er nog bussen richting monteverde gaan. Lijkt me namelijk relaxer om meteen door te gaan, ipv in San José te hangen. op de terugweg moeten we ook al op tijd in die stad zijn en zo leuk is het daar natuurlijk niet....
Xxxx -
11 September 2012 - 16:00
Michelle:
Ingepinge!
Ik lees trouw elk verslag dat je schrijft en vind het heel leuk om op de hoogte gehouden te worden! Natuurlijk lees ik ook af en toe je berichtjes op Facebook, maar deze verhalen geven toch een beter beeld :)
Echt fijn dat er niets met jullie is gebeurd bij de aardbeving. Veel plezier in Purral en succes met het Spaans spreken, gaat je lukken! Geniet van alles wat je meemaakt!
Liefs Michelle -
11 September 2012 - 16:14
Inge Davelaar:
Ah leuk gelijk zo veel berichtjes:) Kris ik heb het even voor je opgezocht en de bussen van San Jose naar Monteverde gaat maar 2 maal daags voor zover ik op internet zie staan..6:30 en 14:30! Zo je zal dus toch een nachtje in San Jose moeten blijven.. En de zonnegroet was nog wel te doen, maar de rest, pfoee! -
11 September 2012 - 17:26
Roelli:
Hoi Inge,
nou zeg je maakt heel wat mee en je beschrijft het zo dat ik het als het ware meemaak: die aardbeving, zeer indrukwekkend. Gelukkig liep het daar bij jullie goed af, kun je nagaan hoe het in het epicentrum is.
Hopelijk is dit de 1e en de laatste keer voor je. En de reactie om naar buiten te rennen was wel accuraat, je weet instictief wat je moet doen blijkbaar.
Spaans leren is inderdaad vermoeiend maar het wordt wel steeds makkelijker!!!! Dat is de enige troost die ik je kan geven.Het begin is echt lastig, het tempo enz.
Alle goeds met alles en hartelijke groeten uit de Hertshoornstraat!
Roelli. -
11 September 2012 - 21:00
Jaap En Attie:
Hallo Inge, leuk dat je weer een verslag op je blog hebt gezet. Wij waren al op de hoogte van de belevenissen, maar fijn om het nog een keer te lezen. En van de yogales was voor ons ook nieuw. De
spaanse les gisteren ging een stuk beter en gezelliger hoorde ik van Marloes. Vanmiddag de foto's van Joyce op facebook gezien. Succes voor de komende 2 weken bij je gastgezin en alles wat je onderneemt.
Hartelijk groeten, ook aan Fiona, Joyce en Robert. Liefs en besos, papa en mama. -
11 September 2012 - 21:29
Fieke:
Hee Ing!
Lees al je verhalen via het reisverslag en had al van Attie over de aardbeving gehoord.
Veel plezier en succes met estudiar espanol :)
XX -
12 September 2012 - 10:20
Christine Van Wissen:
Lieve Inge,
Je schrijft op zo'n leuke manier, dat het net lijkt of je thuis zit en je verhaal doet. Het is een genot om te lezen, soms met schrik, soms met een lach, jullie maken van alles mee en hopelijk zijn dat vanaf nu geen enge dingen meer!
Met de taal is het altijd lastig, maar je hebt handen en voeten, pen en papier, Spaanse lees, dus straks krijg je het niet meer Spaans benauwd.......;)
Je schrijft vol energie en dat doet de lezer goed, want zo voel ik dat.
Complimenten voor jou/jullie. Geniet en ga zo door. En die yoga? Op een ander moment weer proberen, het is een weldaad voor je lijf.
Veel liefs, ook van Ben, Christine XXXX -
24 September 2012 - 13:27
Yvonne Altena:
Hoi Inge,
Wat kan jij leuk schrijven,ik geniet van je belevenissen en dat is me nogal wat,vooral die aardbeving dat was wel heftig lijkt me,maar gelukkig goed afgelopen.
Je hebt wel lef om dit allemaal te gaan ondernemen en leuk dat ik je op deze manier een beetje kan volgen.Succes met het spaans praten en succes met je project.
Groet van Yvonne.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
